Φιλόλογος, γραμματολόγος, κριτικός και ιστορικός λογοτεχνίας, δημοσιογράφος, λογοτέχνης, θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε το 1874 στο Σουλινά της Ρουμανίας, όπου ο πατέρας του, Περικλής Βουτιερίδης, υπηρετούσε στο Ελληνικό Προξενείο. Το 1878 εγκαταστάθηκε με την οικογένεια του στην Πάτρα και έπειτα το 1889, μετά το θάνατο του πατέρα του, στην Αθήνα. Μαθητής ακόμα παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα σε άλλα παιδιά προκειμένου να ενισχύσει οικονομικά την οικογένειά του. Φοίτησε στο Βαρβάκειο Γυμνάσιο και σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από δεκαέξι ετών άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος ενώ από μαθητής του γυμνασίου διετέλεσε γραμματέας της ελληνογαλλικής εφημερίδας Διπλωματικός Μνήμων Αθηνών. Μεταφράσεις του και τα πρώτα του ποιήματα εξέδωσαν ο Νεολόγος Κωνσταντινούπολης του Σταύρου Βουτυρά καθώς και το περιοδικό Η Φύσις.
Ήταν απεσταλμένος στα γεγονότα της Κρητικής Επανάστασης (1897), στον Μακεδονικό Αγώνα, στους Βαλκανικούς πολέμους και στη Μικρασιατική Εκστρατεία των εφημερίδων Εμπρός, Σκρίπτ και Πατρίς. Συνεργάστηκε επίσης με τις εφημερίδες Αλήθεια – Νέα Αλήθεια, Φάρος της Θεσσαλονίκης και Σύνταγμα. Το 1910 ενώ βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη φυλακίστηκε από τους Τούρκους δύο φορές. Πρωτεργάτης του περιοδικού Ο Νουμάς, συνέβαλε στη μετατροπή του περιοδικού σε φιλολογική επιθεώρηση. Εκδότης των εφημερίδων Φίλος του Λαού (1894), της σατιρικής Ο Ταρταρίνος (1899) και της στρατιωτικής Ο Συνάδελφος Σμύρνης (1922). Διευθυντής του περιοδικού Χρονικά (1911-12) και συνεργάτης πολλών άλλων εφημερίδων και περιοδικών (Καιροί, Τηλέγραφος, Θάρρος, Θόρυβος, Ακρόπολις, Αστραπή, Σκριπ, Πατρίς, Νέα Ελλάς, Πρόοδος, Ανατολή, Άμυνα, Εφημερίς, Εμπρός, Καθημερινή, Ελεύθερο Βήμα, Τύπος, Νεολόγος και Ιόνιος Ανθολογία, Κριτικά Φύλλα, Νέα Εστία, Παναθήναια). Χρησιμοποίησε πολλά ψευδώνυμα: Διγενής Ακρίτας, Περικλής Αρέτας, Αρχίλοχος, Βιβλιόφιλος, Προκλής Δ. Ηλιόπουλος, Θαδδαίος, Κιναμωνίδης, Μανουήλ Κωσταντάς, Σταύρος Λαμπέτης, Μαυριανός, Μηνυτής, Πουκ, Σίβας, Σοφοκλίσκος, Τίμωνας κ.α.
Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1893 με τη μετάφραση του γαλλικού διηγήματος «Η σημαία», δημοσιευμένο στο περιοδικό Η Φύσις. Μετέφρασε στη δημοτική Λόγγο, Λουκιανό, Θουκυδίδη, Σοφοκλή και λυρικούς ποιητές της αρχαιότητας (Αρχαίοι Έλληνες λυρικοί, 1931 κ.α.). Επίσης ο Βουτιερίδης είναι από τους πρώτους σύγχρονους γραμματολόγους. Ορισμένες από τις μελέτες του ανατυπώθηκαν και παραμένουν βασικά βοηθήματα για τη φιλολογική έρευνα. Η αγάπη του για το δημοτικό τραγούδι και τις λαϊκές παραδόσεις στάθηκαν οι πηγές για την ενασχόλησή του με το θέατρο. Το θεατρικό του έργο αρχίζει από τον καιρό των πρώτων του λογοτεχνικών φανερωμάτων. Στα θεατρικά του συγκαταλέγονται τα έργα Ο γιος του προδότη, Το Γιοφύρι της Άρτας (δημοσιεύεται στο Νουμά στα 1905), Όταν αγαπούμε, Η πολιτική που σκοτώνει, Η Ζουάνα και Ο άντρας (δύο μονόπρακτα βραβευμένα από την Εταιρεία Θεατρικών Συγγραφέων), Ρόδα της αγάπης, Ο ίσκιος του πεθαμένου, η Ηλιογέννητη, και η τραγωδία Κασσάντρα.
Διετέλεσε σύμβουλος και γραμματέας της Νέας Σκηνής του Χρηστομάνου (1901), γραμματέας της Εθνικής Βιβλιοθήκης (1923-1939), επίλεκτο μέλος και πρόεδρος της «Ενώσεως Ελλήνων Συντακτών» (1914-1941), καθηγητής νεοελληνικής λογοτεχνίας στην Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου (1924-30) και στη Δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου (1930-41). Για το θεατρικό του έργο βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Πέθανε τον Αύγουστο του 1941.
ΕΡΓΑ
ΠΗΓΕΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ