Δημήτριος Βερναρδάκης (Λέσβος 1833 - Μυτιλήνη 1907)
Ο Δημήτριος Βερναρδάκης γεννήθηκε στην Αγία Μαρίνα της Λέσβου το 1833. Κατάγεται από την Κρήτη. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του δίπλα στο Γρηγόριο Γεννάδιο και το 1849 γράφεται στη Φιλοσοφική σχολή των Αθηνών. Ενώ ήταν φοιτητής εργαζόταν ως δημοσιογράφος και οικοδιδάσκαλος. Το 1856 βραβεύεται στο Ράλλειο ποιητικό διαγωνισμό με την επικολυρική του σύνθεση Εικασία και φεύγει με υποτροφία για τη Γερμανία. Σπουδάζει στο Μόναχο και στο Βερολίνο και το 1860 αναγορεύεται διδάκτωρ της φιλοσοφίας. Το 1861 επιστρέφει στην Αθήνα και διορίζεται καθηγητής στην έδρα Γενικής Ιστορίας και Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο το 1865. Ιδιαίτερης σημασίας είναι οι ταραχές που προκλήθηκαν με αφορμή τη στάση του απέναντι στο γλωσσικό ζήτημα και τη διαμάχη του με τον Κόντο το 1869, γεγονότα που τον οδήγησαν στην επιστροφή στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Εκεί έμεινε μέχρι το 1882 οπότε επέστρεψε στο Πανεπιστήμιο κατόπιν παράκλησης του Χαρίλαου Τρικούπη και ανέλαβε παράλληλα τη θέση του έφορου της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Ένα χρόνο αργότερα αναγκάστηκε να ξαναφύγει για τη Μυτιλήνη μέχρι το τέλος της ζωής του. Πέθανε τον Ιανουάριο του 1907.
Ο Βερναρδάκης υπήρξε πολυγραφότατος. Πρώτο του έργο είναι η Μαρία Δοξαπατρή, την οποία τελειώνει το 1857, την υποβάλλει ανεπιτυχώς στον Ράλλειο ποιητικό διαγωνισμό και την εκδίδει στο Μόναχο το 1858. Τον ίδιο χρόνο γράφει το έργο Κυψελίδαι ενώ το 1865 γράφει τη Μερόπη. Η Μαρία Δοξαπατρή και η Μερόπη ανεβαίνουν για πρώτη φορά με επιτυχία το 1865-1866 στην Αθήνα. Το 1893 παραστάθηκε ταυτόχρονα από το θίασο Μένανδρος και το θίασο του Δημήτριου Κοτοπούλη, το έργο του Φαύστα με μεγάλη επιτυχία. Μάλιστα η Φαύστα του Βερναρδάκη θεωρείται από τους μελετητές ως το κύκνειο άσμα του κλασικισμού στην Ελλάδα αφού υπήρξε η τελευταία θεατρική επιτυχία σε καθαρεύουσα. Επιπλέον, ο Βερναρδάκης έγραψε μουσικές, ιστορικές, φιλολογικές, θεολογικές κριτικές και μελέτες, στίχους και λογοτεχνικές μεταφράσεις. Ο Βερναρδάκης υπήρξε ο πρώτος θεωρητικός του Σαιξπηρισμού στην Ελλάδα (γεγονός το οποίο επιβεβαιώνει το έργο του Μαρία Δοξαπατρή, αλλά και τα σημαντικής αξίας Προλεγόμενα που συνοδεύουν το έργο), ενώ στη συνέχεια στρέφεται προς την κλασικίζουσα δραματουργία (Μερόπη έως και Φαύστα). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκαλεί το γεγονός πως αν και υπήρξε υποστηρικτής του δημοτικισμού, όπως διαφαίνεται στο έργο του Ψευδαττικισμού έλεγχος (1884), στα έργα του γράφει σε καθαρεύουσα ενώ στα τελευταία χρόνια της ζωής του στράφηκε και εναντίον του δημοτικισμού.
ΕΡΓΑ
ΠΗΓΕΣ
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΙ ΤΟΠΟΙ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ